Carlos Pereíra
OS MEUS AMIGOS
Para Pedro Bueno
Os amigos intensos son moléculas puras
que vou introducindo no meu tórax lourido.
Partículas de seiva que anovan o pole
que eu quero ofrendar a terras calcinadas.
Función circulatoria de recibir e dar
en rouca electrólise que libera a enerxía
sutil e proteínica que incendia, boreal,
olladas e silencios, as íntimas conversas.
Nos amigos viaxo nos seus tránsitos únicos,
gozo dos vendavais e occidentes suévicos,
escalo os himalaias delicados dun poema
e proclamo, no medio dun batallón de óperas,
que quero profanar adolescencias.
Nos amigos intúo o pracer do frenético,
do voluptuoso amor ou do martirio,
a ascética vivencia do fracaso ou a gloria.
Nos amigos penetro no ritmo incorpóreo
de ollar, nun lenzo branco, a surreal imaxe
dunha atalaia revestida de labios
disparando, inconsciente,
unha afumada música inharmónica.
Nos amigos
-paseantes de meandros somnámbulos de leite-,
achégome tremente, esparexendo incenso,
-fincando na poeira utopías purpúreas-
aos arrabaldes máxicos do home.