PEDRO BUENO: ENCRUCILLADA DE ÉTICA E ESTÉTICA.
Nos eidos da producción
de formas é difícil hoxendía encadrar calidade na forma
e mais no fondo, ou antre continente ou contido, antre técnica, bagaxe
cultural e mensaxe - si é que se precise comunicar algo. Non é
pra menos cavilar así, non envan estamos nos mellores tempos do consumo,
das presas, a especulación, o engano, onde pesan mais os metros cadrados,
o volumen, a cantidade que a calidade... O resto pode ser pura casualidade,
un fenomeno, unha anormalidade que o productor de formas vencella os aspectos
devanditos.
Pra xuzgar a Pedro Bueno é preciso meterse na sua obra, ollar e palpar
os seus empastes limpos, a axilidade das liñas, afondar no seu estudo
das texturas... Si acaso en Pedro Bueno pesan as grisallas, as cores teixas,
outonizas, bretemosas que tanto caracterizan iste noso contexto Galego. Loita
interna deste creador de formas por esgazar con algo que lle pode, intentos
por deixar relocir un lostregazo de craridade que rompa con esa apoloxía
tan rica en gamas grises e mouras.
Ambente ben apropiado para empaquetar todo un contido de cousas caducas, desafortunados
artefactos, pioneiros da producción industrial : o vello moliniño
de café, a gramola, a estufa de ferro, o aparato de radio .... cecais
se intue o seu ruido nostalxico. Eis o mérito desta obra que semella
ter voz en “off “ , a protesta dos vellos artefactos de fábrica
que deixamos esquecidos no faiado ou que desauciamos nun rastro calisquera.
Obxetos nunha fase inicial da sua evolución, a piques de iniciar a carreira
do consumo, agora sustituidos polas formas aerodinámicas que pregoan
horas nucleares e intertroques galácticos.
A paixase en Pedro Bueno é unha mistura de ceo e terra, aperta de liñas
onduladas, outono no que se presaxia un ceo boreal-laranxa. Ceos esfarrapados
en nubeiros caendo sobre un chan de nostalxias que ao mesmo tempo nos envolven.
Pedro Bueno non esquiva o rostro, o retrato, ainda que a figura human aparece
pouco, cecais por seu franciscanismo, que é cousa ben Galega. O que pesa
é o anecdótico, as cousas miudas, sempre despreciadas.
FELIPE SENEN - Director do Museo Arqueolóxico e Histórico da Coruña